Ta deg tid til å studere eit tre. Sjå på barken. Klappe litt. Snuse inn lukta.
Alle er forskjellige. Kvart tre har sitt eige uttrykk - sitt eige fingeravtrykk.
Eg har mitt eige favoritt-tre. Treet oppe til venstre i kollasjen. Det er så mangfaldig - så fullt av levd liv. Klokt. Mest som eit gamalt ansikt.
Då eg var mindre, ville eg vurdert tre etter kor gode dei var å klatre i. No for tida har eg andre kriterier. Sjølv om eg framleis av og til svingar meg frå grein til grein, iallefall i plommesesongen...
Og så øksa. Hm... Eg hadde nok ikkje likt om nokon ville felle treet mitt. Men om eg er glad i tre, så er eg òg glad i kulturbeite. Eg likar opne landskap, beitelandskap. Eg likar å sjå fjorden, likar at det ikkje veks til kratt overalt. Så tre må av og til vekk.
Og lite slår vel lukta av sagflis og bål.
Når eg ser et fint tre må eg bare ta på det. Det e noe spesielt me å ta på et tre! Sko ønska eg kunne putta ett av de inn i kose-knitrekluten, og kalt den for sanseklut i stedet....
SvarSlettBruke faktisk mønsterpapir te knitring, har sjekka at det fremdeles knitre itte det har blitt vaska :)
Og at mine finingar hadde sneke seg me på det eina bidet, det såg eg ikkje før du sa det! Va så mye aent fint å se på :)